นายท่านคนงาม (BL)

ทดลองลง

นิยายเรื่องนี้ นายเอกไม่สวย และไม่มีวันสวย ทำความเข้าใจด้วยเด้อ

เมื่อแรกยามฝนหยด

เมื่อหยาดฝนได้โปรยลงมา

ในคราเมื่อท่านและข้าได้พานพบ

         "...หากจะให้บอกกล่าวถึงเรื่องราวของตัวข้าเอง ท่านนั้นเล่าพอจะเสียสละเวลาของท่านได้หรือไม่..."

          ร่างของชายหนุ่มภายใตหน้ากากไม้ที่ถูกแต่งแต้มด้วยสีขาวกับรอยขีดยิ้มที่เหยียดกว้าง หันหลังมองไปยังทิวทัศน์เบื้องหน้า ชุดของเขาเป็นสีเทาหม่นๆเปื้อนไปด้วยฝุ่น เส้นผมยาวถูกรวบเป็นมวยชุ่ยๆหาได้ใส่ใจ แผ่นหลังนั้นตั้งตรงด้วยรูปร่างที่ท่วมเตี้ยมันจึงไม่ค่อยน่ามองนัก ใบหน้าภายใต้หน้ากากนั้นเป็นปริศนา

          บุรุษอีกคนในอาภรณ์สีดำแดง เขามีรูปโฉมงดงามและสง่า ใบหน้าที่ราวเทพที่ลงมาจุติ เส้นผมพริ้วตามแรงลม ในมือถือร่มสีดำ หยาดฝนเริ่มตกมาแล้ว เขามองเจ้าสิ่งมีชีวิตด้านหน้านิ่ง

          "ก็จงเล่ามา..."

          น้ำเสียงนั้นราบเรียบแฝงได้ด้วยความเย็นชา

          " หึ... นายท่านคนงามช่างเมตตาเสียเวลาคุยกับข้าแบบนี้ งั้นข้าจะเล่าแบบกระชับ "

          น้ำเสียงนั้นติดขี้เล่น ก่อนจะร่างของร่างนั้นจะหมุนกายมาสบตาแววตาดุจเหยี่ยวด้วยท่าทีมิเกรงกลัว แววตาภายใตหน้ากากนั้นราบเรียบซ้ำยังไร้ประกายแห่งชีวิต ราวกับทุกอย่างที่แสดงออกมามันคือละครฉากหนึ่ง

          มือเรียวของบุรุษรูปงามกำกระบี่ที่เอวไว้แน่นอย่างใจเย็น ก่อนเสียงนุ่มนั้นจะเอื้อนเอ่ยซึ่งเรื่องราวที่เิกดขึ้น

          " เมื่อราว20ปีก่อน แคว้นเหอแห่งนี้เจริญรุ่งเรือง ผู้คนต่างอยู่ดีมีสุข ด้วยบารมีขององค์กษัตริย์ผู้ทรงคุณธรรม เปี่ยมด้วยเมตตาการุณ ปกครองอย่างเที่ยงตรง ประชาชนต่างผาสุขี 

     แต่ทว่า... ใครจะล่วงรู้ว่าความสงบจะหายไป เมื่อมีขุนนางตำแหน่งสูงผู้หนึ่งได้ขายข่าวบ้านเมืองแลกกับตำแหน่งที่สูงกว่าให้กับแคว้นถัง

     องค์กษัตริย์ถูกลอบปลงพระชมน์ด้วยยาพิษ ทุกอย่างพังพินาศชั่วพริบตาด้วยความละโมบของขุนนางผู้นั้นเพียงคนเดียว ทั้งที่เขาได้รับความไว้วางใจ แต่มันผู้นั้นกลับทรยศซึ่งความเชื่อใจที่องค์กษัตริย์มอบให้ 

     เพียงไม่ถึงเจ็ดวันเท่านั้น ผู้คนณ แคว้นเหอ ต่างถูกสังหารตายตกกันไปตามกัน ไม่มีผู้ใดรอด ตอนจบของเรื่องราว คือ แคว้นเหอ ย่อยยับ ถูกลบไปในหน้าประวัติศาสตร์ มันช่างลางเลือนลงเรื่อยๆ ไม่มีผู้ใดกล่าวถึง ทุกสิ่งที่เป็น เหอ ตายไปพร้อมกับเหตุการสุมไฟเผาชาวประชาแคว้นเหอทั้งเป็น ณ ลานกว้างกลางเมือง 

     ท่านตรองดูเถอะ หากมนุษย์มีแต่ความละโมบโลภมากมิสิ้นสุด มันย่อมมิแปลกหากจะนำพานสู่ความชิบหาย หนอนตัวเดียวสามารถล้มต้นไม้ใหญ่ที่ยืนต้นมายาวนานได้ในเวลาเพียงไม่กี่วัน ท่านมีความเห็ฯว่าอย่างไรเล่า นายท่าน

     ท่านว่ามันช่างเจ็บปวดมากหรือไม่ กับการที่ต้องเห็นบ้านเมืองที่ตนได้เติบโต พึงอาศัย กับครอบครัว ได้มลายลงไปกับตาย มันทรมานราวกับตายทั้งเป็น บาดแผลตามร่างกายนี้ก็มิอาจเทียบความเจ็บปวดภายในหัวใจข้าได้เลย "

          อ่า... ทำไมมันดิ่งขนาดนี้นะ ผมคิดพลางปิดนิยายเล่มหนาด้วยใจที่ขุ่นมัว หน้าปกประดับอักษรหวัดที่สวยงามบนพื้นปกสีราบเรียบว่า ชาวเหอคนสุดท้าย มันเป็นนินายเล่าเรื่องที่ผมเผอิญได้มาเมื่อปีกลาย และนี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ที่ผมหยิบขึ้นมาอ่าน

          ผมลูบปกหนังสือด้วยใจที่เหม่อลอย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นปรายสายตาไปรอบๆ ห้องพักคนป่วยสีขาวสะอาดตา พร้อมกลิ่นยาฆ่าเชื้อที่ฉุนจมูก และบนโต๊ะข้างหัวเตียงมีพินัยกรรมวางไว้ พร้อมด้วยกระดาษข้อความแนบไว้

' ติน ยอมรับเถอะ ว่าแกไม่มีท่ารอด 

เซนชื่อยืนยันการมอบมรดกทั้งหมดให้น้องสาวแกซะ

จาก ป้า '

          ช่างเป็นป้าที่รำเอียงเสียจริง ตินคิดอย่างไม่ใส่ใจ ไม่มีอะไรให้ต้องหวงอีกแล้ว น้องสาวก็ดูแลตัวเองได้แล้ว พ่อกับแม่ก็กำลังพักผ่อนอยู่ที่บ้านพักในชนบทแสนสงบที่ไหนสักที่ ส่วนเขาก็เพียงพอกับชีวิต... ต่อให้ดิ้นรนแค่ไหน... สุดท้ายก็หนีความตายไม่พ้น... 

          เขาเอื้อมมือไปคว้าพินัยกรรมนัยมาอ่านอย่างละเอียด ก่อนจะตวัดรายเซนลงไปอย่างไม่ลังเล มรดกจากพ่อแม่ และเงินทั้งหมดที่เขามี จะตกเป็นของน้องสาวเพียงคนเดียวของเขา ใบตาน จะไม่มีใครมีสิทธิ์ในมรดกและเงินทั้งหมด เขาเขียนกำกับลงไป ก่อนจะวางมันกลับไปที่

           " แค่ก... "

          เขาสำลักไอคำโต ก่อนจะรู้สึกรสฝาดและกลิ่นคาว ลมหายใจถูกถอดถอนย่างเหนื่อยอ่อน เขาต่อสู้กับโรคร้ายมาตลอด15ปี และตอนนี้มันกัดกินจนเส้นชีวิตเขาใกล้ขาดเต็มที เขาทิ้งตัวอย่างโรยราก่อนจะปิดเปลือกตาลง เขากำลังจะตาย จุดจบของเขาไม่ต่างกับตัวเอกของนิยายในอ้อมกอด ช่างน่าเวทนานักเหลือเกิน ตลอดเกือบ30ปีที่ต่อสู้กับมรสุมอย่างเหนื่อยอ่อนของชีวิต ในที่สุดเขาก็จะได้พักเสียที... ไม่ต้องทรมานอกีแล้ว...

          ก่อนที่เปลือกตาจะพล่าเบลอ มีน้ำเสียงที่บางเบาแต่ทว่าช่างเศร้าบาดลึกในจิตใจดังขึ้น 

...จงมีชีวิตแทนข้า...

หมายความว่าไงกัน?

...เจ้ากับข้าคือผู้เดียวกัน...

คนๆเดียวกันงั้นเหรอ?

...ติน... 

หืม?

...เจ้าก็คือข้า...

อะไรกัน?

...